Πολύς λόγος γίνεται για τις ελεύθερες ρίζες και την καταστροφική τους δράση στο σώμα μας. Έχουν ενοχοποιηθεί για την πρόωρη γήρανση, καθώς και για πολλές και σοβαρές ασθένειες.
Καθώς οι ελεύθερες ρίζες παράγονται συνεχώς μέσα από φυσιολογικές διεργασίες του οργανισμού, ο οργανισμός διαθέτει φυσικά αντιοξειδωτικά προκειμένου να τις αδρανοποιήσει. Έτσι λοιπόν ως ένα βαθμό- σε χαμηλές/μέτριες συγκεντρώσεις- εξουδετερώνονται από τον ίδιο τον οργανισμό που τις παράγει και δε μπορούν να βλάψουν. Μπορεί ακόμη και να χρησιμεύουν, όπως για παράδειγμα ελεύθερες ρίζες μπορεί να στέλνουν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού μας συστήματος για να εξουδετερώσουν τα βακτήρια που προσπαθούν να εισχωρήσουν στον οργανισμό μας.
Τι γίνεται όμως όταν αυξάνεται υπερβολικά ο αριθμός τους ή κάμπτονται οι ικανότητες του ανοσοποιητικού μας συστήματος με την πάροδο του χρόνου?
Τότε η μάχη είναι άνιση και εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Η φυσική άμυνα του οργανισμού μας αδυνατεί να εξουδετερώσει τις πλεονάζουσες ελεύθερες ρίζες. Η ισορροπία μεταξύ οξειδωτικών και αντιοξειδωτικών παραγόντων διαταράσσεται. Αν η διαταραχή αυτή εξακολουθήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα να υπάρχει στον οργανισμό δημιουργεί μια κατάσταση που λέγεται «οξειδωτικό στρες» και ευθύνεται για τη γήρανση και για διάφορες νόσους.